«…Εάν έγραφα ένα τραγούδι τώρα θα ήταν, ένα μπλουζ, ένα καταραμένο μαύρο, ένα τραγούδι α λα Τομ Γουέιτς. Ένα πολύ μαύρο τραγούδι. Και επειδή δεν θέλω να βγάλω τη μαυρίλα που κουβαλάω μέσα μου, λέω “άσ’ το καλύτερα, ρίξε μπροστά τους καουμπόυδες”. Θα μπορούσα πολύ εύκολα να κάνω ένα θανατερό δίσκο, αλλά, ξέρετε, είμαι ένα παράλογα αισιόδοξο άτομο. Δεν την μπορώ την γκρίνια, δεν την μπορώ την κλάψα…»